άστους να λένε δε γνωρίσανε τον Κώστα
έχω έναν λόγο για να κλειδώνω την πόρτα
έχω έναν λόγο να γυρίζω το κεφάλι
άστους να λένε δεν είμαστε όπως οι άλλοι
αυτοί δεν είδανε τι παίζει τόσα χρόνια
είχαμε λέξεις που δε βγαίνανε σε λόγια
ήταν η νύχτα που δεν γυρίσαμε σπίτι μας
και αυτοί νομίζουνε οτι τα ξέρουν όλα
τώρα κουνάνε το κεφάλι πάνω-κάτω
μα δε κατάλαβαν ποτέ τους όσα γράφω
από το πάρκο κατευθείαν στην πλατεία
από τον κύκλο στο μηδέν και ανησυχία
μες στο δωμάτιο αυτό δεν έχουν θέση
όσοι δεν κάνανε το μυαλό μου να θρέψει
ήμουν εγώ και το ντουβάρι να χορεύει
αν φύγω εγώ τότε το δωμάτιο πέφτει

δε γράφω για να παίξει live
γράφω για να κάνω το μυαλό σου να πονάει
γράφω οτι ζω και αναζητώ την ηρεμία
γράφω τα μισά γιατί ακούσει η αστυνομία
ρομαντικοί μα πάντα έτοιμοι για πόλεμο
κόψε το κεφάλι απ΄το φίδι, δεν είναι ανώφελο
αυτή η ειρήνη σκοτώνει όλο περισσότερο
μέσα σε ένα δωμάτιο που γίνεται στενότερο.

τώρα κοιτάνε τον καθρέφτη
τι και αν μεγαλώσαμε με αυτό, είμαστε ξένοι
όλοι παλεύουμε να γίνει αυτό που πρέπει
μέσα σε έναν ρυθμό που δε θέλει να βρει συνθέτη
πίνακας δίχως εκθέτη
δε βλέπεις τα χρώματα και ούτε σε ενδιαφέρει
σα να μην ξέρεις τι σου φταίει
που δεν καταλαβαίνει τι γράφω και τι με εμπνέει
τώρα κοιτάνε προς τα πίσω
δεν αγγίζω το χαρτί δίχως καρδιά να ανοίξω
κατά τα άλλα κυλάμε οκ
μη με ρωτάς που πάω δεν πρόκειται να σου δείξω
ο πίνακας που αντικρίζω
δεν έχει όνομα, το κάλυψα με γύψο
εδώ δεν κοιτάμε τον ήλιο
πάντα κυλούσα αντίστροφα μήπως με αντικρίσω

μικρό παιδί που είχε όνειρα
ήθελε δώρα στον κόσμο να δίνει απλόχερα
η μεγαλύτερη αγάπη δεν τον θυμάται καν
και τον ορίζοντα ψάχνει με ξένο όχημα
ξέρω καλά πως είπες όχι, μα
έβαλα στόχο διώξω μακριά μου τα άσχημα
είμαι το λάθος σχήμα που στο κενό δε χωρά
φεύγει με πρόσχημα να προχωρήσει πιο μπροστά
παιδί στο κενό επιπλέει
γράφει πολύ αφού δεν είχε που να τα λέει
κάνει λάθη και συνήθως εκείνο φταίει
κοιτά τα χρώματα που το μάτι δε βλέπει
ήταν ελπίδες και κύκλοι γύρω απ΄τον ήλιο
τώρα είναι δείκτες απλά καρφωμένοι στον τοίχο
ένα συν ένα καταλήγει στο διά δυο
δεν είναι πράξη μα έχει λογική το ίδιο
φωνές μας λεν πως είμαστε άτρωτοι
με αφορμές μόνο φερόμαστε σαν άνθρωποι
οι εφιάλτες πάντα θα μένουν αχόρταγοι
σαν εμμονές που σκοτώνουνε την υπομονή
σήμερα η πόλη φαίνεται σαν να είναι κόκκινη
του κόσμου οι πόλοι μοιάζουνε να είναι πιο κοντινοί
αξίζεις το ίδιο με εκείνους και εκείνοι αμφότεροι
θέλω τα μάτια σου φλόγα να είχαν θερμότερη
με μια καρδιά που λιώνει σαν να ήτανε κέρινη
και ένα μυαλό γεμάτο στρες μέχρι την οροφή
άνοιξ΄τα χέρια, καν' τη βροχή καλοκαιρινή
ίσως να δεις τη ζωή σου να είναι ομορφότερη