γεμίζεις το ποτήρι δίχως πάγο γεμίζεις το τσιγάρο δίχως αύριο είσαι σκιά μου, μου θυμίζεις πως υπάρχει θέλω γαλήνη και έτσι το όνομα σου ψάχνω είσαι από αυτές που δε φοβούνται να είναι μόνες τους η καλύτερη μάγισσα από τις εγγονες τους, στην εγκοπή σου η αιχμηρή και φταιν οι εικόνες σου είναι ο λόγος μου σπαθί, παρ'το και κόψε τους αλλάζεις απόψεις, αλλάζω πάτημα ΜΛΓ και αφού δε με ξέρεις χάρηκα είσαι το πάθημα που δεν έγινε μάθημα και στα μαθήματα περίμενα το διάλειμμα δε χρειάζεσαι bidon και αλουμινόχαρτα έχεις τα feelings και τα δείχνεις μόνο από κοντά έχεις τον τρόπο σου πάντα ξηγιέσαι ανάλογα και αν άλλα λένε άστους δε σε είδαν ανάποδα νοιώθω την πόλη σου να σε πνίγει νομίζω χάνεσαι τώρα που μείναν λίγοι κακό συνάφι ο κόσμος σου και σε φθείρει μα ας μη μιλήσουμε για όσα ξέρουμε ήδη θέλω να σε βλέπω να γελάς οτι αγαπάς να ζητάς και να μην πονάς έχεις στα μάτια σου κομμάτι από το σύμπαν μου λογικό να χάνομαι οταν με κοιτάς εδώ η νύχτα πέφτει απότομα σαν αποτσίγαρα που καταλήγουν πάτωμα οι αποστάσεις σκοτώνουνε συναισθήματα κοιτάζεις τοίχους και ψιθυρίζεις ονόματα ένα συναίσθημα στο ράφι που προσπαθώ να με πείσω οτι δεν υπάρχει δεν κυνηγώ, ποτέ δεν γύρισα την πλάτη τα καλύτερα παιδιά μου το'χαν μάθει.

μια νύχτα που αφήνει σημάδια και έλειπαν τα δικά σου τα μάτια το τασάκι μου γέμιζε, ο χρόνος περνούσε και εγώ έμενα στα σκοτάδια με ρωτάς άμα το διαλέξει άμα θέλω να αλλάξουμε θέσεις αν μόνο έτσι μου βγαίνουν οι λέξεις και αφήνω τις φρίκες πάνω στο τραπέζι αν αγγίξεις αυτόματα πέφτεις γι' αυτό μου είχανε πει να προσέχεις να μετράς κάθε μέρα ποιους έχεις γιατί ίσως το βράδυ ανοίξουν υποθέσεις εδώ γράφαμε πάντα για δύο Οφηλία τι θες να φορέσεις; είσαι χρώμα από κάθε τοπίο και εγώ ένας ζωγράφος με λάθος συνθέσεις το γραπτό με κρατά στο γραφείο το ποτήρι μου αδειάζει, δε χύνεται το γεμάτο μου σταχτοδοχείο έγινε υποδοχή για όλους σας πριν να φύγετε οτι ακούς το φτιάξαμε μονάχοι περπατάνε στον δρόμο τα άγχη ματωμένες γροθιές σηκωμένες ψηλά περιμένουν επόμενη μάχη το κενό μου κενό, δεν ακούγεται το κενό μου κενό, μα διαβάζεται το κενό μου υπάρχει, έχει μάτια, αισθήσεις και νοιώθει όσα δε φαντάζεσαι το κενό μου μισώ γιατί μοιάζετε το κενό μου αγαπώ γιατί το πλήρες έφευγε πάντα με ξάφνιαζε πέφτει κόκκινο πάνω στο μπλε πίνω absente, είμαι Édouard Manet δε πατάνε μέσα στον τεκέ μας ρουφιάνοι δε κάθονται στον καναπέ το στομάχι πηγαίνει ωδείο το ψυγείο μου είναι άδειο όπως χθες το πατάω πάει να πει με πατώνω και οι δίπλα χορεύουν να φύγει το στρες ο καφές είναι ανάγκη πριν φύγω δύο τζούρες και αυτές χθεσινές πάντα μέναμε μόνο για λίγο γιατί το πολύ προκαλούσε εμμονές τον χορό μου χορεύω μα ανάποδο δεν το βλέπει κανείς όμως από εδώ όσο ψάχναμε πάντα άλλο φάρμακο θα καταλήγουμε σε λάθος άνθρωπο το κενό μου κενό, δεν ακούγεται το κενό μου βαρύ, για κουβάλα το το κενό μου είναι εκείνο που γράφει τι να πρωτοπώ, μα είναι άλλο αυτό, γάμα το στο κενό δεν πετάς είναι μάταιο το κενό δεν το δείχνει ένα δάχτυλο το κενό σ' αγαπώ, που και αν όσο αγαπώ πιο κενό θα με βρίσκει μεθαύριο το κενό μου κενό, δεν ακούγεται το κενό μου κενό, μα διαβάζεται το κενό μου υπάρχει, έχει μάτια, αισθήσεις και νοιώθει όσα δε φαντάζεσαι το κενό μου μισώ γιατί μοιάζετε το κενό μου αγαπώ γιατί το πλήρες έφευγε πάντα με ξάφνιαζε

είναι η μέρα Οφηλία, καρδιά κολλημένη που γράφει να σπάσει τα αγγεία τεταμένη σαν ψυχολογία που ψάχνει τον λόγο όσο ψάχνετε αιτία όσα λέτε γελοία, έχω νύχτα είναι φόνισσα πέφτω στα κρύα και όχι δε συμφώνησα να γίνω λεία, ύλη-ηλιθία από την Lily κρατώ τη μαγεία την λίγη αυτή λήθη και ας ξέρω θα φύγει αφού δε την τυλίγει πια η αμφιβολία πάτωμα - κιμωλία - πίνακας - ταχυπαλμία παιδιά στη γωνία με αιχμηρή λογικά για αιχμηρή κοινωνία σκατά στην κοινή οπτική ποτέ δεν υπήρξε ευθεία γαμώτο πάντα ήτανε μαύρο το φόντο από στροφή σε στροφή ώσπου οι τελείες να γίνουν απόστροφοι να προκαλέσω την αποστροφή και να δεις την ουσία εδώ γράφαμε πάντα για αγάπη και μίσος παρέα και απουσία πλαισιώνω κενό - σχηματίζω αρμονία πάει να πει τα έχω εντάξει με εμένα χωρίς να ζητώ κάποια δικαιολογία απλά θέλω μια θέα μακριά από το κτήριο το τι έχω στον νου παραμένει μυστήριο τόσα καλοκαίρια απλά δεν είσαι εδώ θέλω να σου πως μου μοιάζει περίεργο, βλέπεις περιμένω ένα φως για να γίνω καθρέφτης και μου φαίνεται ηλίθιο που αντί για το φως σε έβλεπα κάθε μέρα να φεύγεις με το χρώμα μονίμως καβγάς το χαρτί μου είναι ο μόνος καμβάς και βαριέσαι, αν απλά το κοιτάς Οφηλία στο ποτάμι μου απόψε βουτάς στο άρωμα σου ποντάρω ρελάνς με μεθάς και μετά με ξεχνάς θέλω φως μουσική και εσάνς όχι πλέον άλλο μαύρο, κοιτάμε ρεβάνς με τα δάχτυλα λέξεις στον τοίχο γράφω- σβήνω απλά για να ξεφύγω όσοι φύγαν χωρίς ένα αντίο τώρα γίναν στάχτη σε ένα άδειο δοχείο μεταφράζω την σκέψη σε ανάγκη γι' αυτό κάνω πάντα τα ίδια λάθη δεν αλλάζω και λέω χαλάλι κάτω απ' το χαλί μου μιζέρια και άγχη Οφηλία να μην επιστρέψεις όσο αλλάζουμε μέρες και θέσεις διαιρούσαμε πάντα διαθέσεις και τώρα σε αυτό το παλτό περισσεύεις

άστους να λένε δε γνωρίσανε τον Κώστα έχω έναν λόγο για να κλειδώνω την πόρτα έχω έναν λόγο να γυρίζω το κεφάλι άστους να λένε δεν είμαστε όπως οι άλλοι αυτοί δεν είδανε τι παίζει τόσα χρόνια είχαμε λέξεις που δε βγαίνανε σε λόγια ήταν η νύχτα που δεν γυρίσαμε σπίτι μας και αυτοί νομίζουνε οτι τα ξέρουν όλα τώρα κουνάνε το κεφάλι πάνω-κάτω μα δε κατάλαβαν ποτέ τους όσα γράφω από το πάρκο κατευθείαν στην πλατεία από τον κύκλο στο μηδέν και ανησυχία μες στο δωμάτιο αυτό δεν έχουν θέση όσοι δεν κάνανε το μυαλό μου να θρέψει ήμουν εγώ και το ντουβάρι να χορεύει αν φύγω εγώ τότε το δωμάτιο πέφτει δε γράφω για να παίξει live γράφω για να κάνω το μυαλό σου να πονάει γράφω οτι ζω και αναζητώ την ηρεμία γράφω τα μισά γιατί ακούσει η αστυνομία ρομαντικοί μα πάντα έτοιμοι για πόλεμο κόψε το κεφάλι απ΄το φίδι, δεν είναι ανώφελο αυτή η ειρήνη σκοτώνει όλο περισσότερο μέσα σε ένα δωμάτιο που γίνεται στενότερο. τώρα κοιτάνε τον καθρέφτη τι και αν μεγαλώσαμε με αυτό, είμαστε ξένοι όλοι παλεύουμε να γίνει αυτό που πρέπει μέσα σε έναν ρυθμό που δε θέλει να βρει συνθέτη πίνακας δίχως εκθέτη δε βλέπεις τα χρώματα και ούτε σε ενδιαφέρει σα να μην ξέρεις τι σου φταίει που δεν καταλαβαίνει τι γράφω και τι με εμπνέει τώρα κοιτάνε προς τα πίσω δεν αγγίζω το χαρτί δίχως καρδιά να ανοίξω κατά τα άλλα κυλάμε οκ μη με ρωτάς που πάω δεν πρόκειται να σου δείξω ο πίνακας που αντικρίζω δεν έχει όνομα, το κάλυψα με γύψο εδώ δεν κοιτάμε τον ήλιο πάντα κυλούσα αντίστροφα μήπως με αντικρίσω μικρό παιδί που είχε όνειρα ήθελε δώρα στον κόσμο να δίνει απλόχερα η μεγαλύτερη αγάπη δεν τον θυμάται καν και τον ορίζοντα ψάχνει με ξένο όχημα ξέρω καλά πως είπες όχι, μα έβαλα στόχο διώξω μακριά μου τα άσχημα είμαι το λάθος σχήμα που στο κενό δε χωρά φεύγει με πρόσχημα να προχωρήσει πιο μπροστά παιδί στο κενό επιπλέει γράφει πολύ αφού δεν είχε που να τα λέει κάνει λάθη και συνήθως εκείνο φταίει κοιτά τα χρώματα που το μάτι δε βλέπει ήταν ελπίδες και κύκλοι γύρω απ΄τον ήλιο τώρα είναι δείκτες απλά καρφωμένοι στον τοίχο ένα συν ένα καταλήγει στο διά δυο δεν είναι πράξη μα έχει λογική το ίδιο φωνές μας λεν πως είμαστε άτρωτοι με αφορμές μόνο φερόμαστε σαν άνθρωποι οι εφιάλτες πάντα θα μένουν αχόρταγοι σαν εμμονές που σκοτώνουνε την υπομονή σήμερα η πόλη φαίνεται σαν να είναι κόκκινη του κόσμου οι πόλοι μοιάζουνε να είναι πιο κοντινοί αξίζεις το ίδιο με εκείνους και εκείνοι αμφότεροι θέλω τα μάτια σου φλόγα να είχαν θερμότερη με μια καρδιά που λιώνει σαν να ήτανε κέρινη και ένα μυαλό γεμάτο στρες μέχρι την οροφή άνοιξ΄τα χέρια, καν' τη βροχή καλοκαιρινή ίσως να δεις τη ζωή σου να είναι ομορφότερη

τριαντάφυλλο που πλέον δεν ανθίζει το ποτίσαμε φρίκες, άγχη και μίση Οφηλία τίποτα δε σε θυμίζει αυτό το τριαντάφυλλο δε μπορείς να μαδήσεις έρωτας ήταν ο δρόμος που βαδίζεις γύρω από μαύρο και εσύ ήθελες να φωτίζεις ήθελες μόνο να ρωτάς, όχι απαντήσεις και τώρα που βουτάς δεν έχεις κάτι να κρατήσεις τα προβλήματα που την νύχτα με πνίγαν γίναν μπουκάλια και τασάκια που γεμίζαν όσο αδειάζω το μυαλό σε μια σελίδα κοιτάζω την ψυχή βαθύτερα και υπάρχει ελπίδα αλλάζω πρώτα εμένα για να επιβιώσω πριν να προλάβουνε να με επιδιορθώσουν γυρίζει η βίδα και πάνε κατά διαόλου όλα όσα κατέστρεψα μα ήθελα να τα σώσω όταν έπεσα κάτω για τα καλά έμαθα και πως να σηκώνομαι απότομα ήταν η λίμνη γεμάτη με ερπετά και εκείνοι φώναζαν ''απ'την ψυχή κράτησε απόθεμα'' ήτανε δόλωμα και δεν υπήρχε λόγος νύχτες που θόλωνα και πήγαινα αναλόγως ήτανε δύσκολες συνθήκες και έτσι όντως δεν είναι να απορείς γιατί μπορώ να μείνω μόνος όσοι φύγανε κοιτάν αυτούς που μείναν έμεινα μήνα με μήνα να βλέπω τα ίδια ήμουνα δίπλα σε εκείνους που ανάγκη είχαν έριξα τοίχους για να βρω την ηλιαχτίδα όχι δε θέλω να ξαναδώ τον γκρεμό ούτε εκείνους που μου φωνάζανε πήδα τους είχα πει θα φύγω μα θα ξαναρθώ και τώρα είμαι μπροστά τους με ακονισμένη λεπίδα έμαθα να σε ζυγίζω από τα μάτια αποξενώθηκα από όσα μου μοιάζανε άδεια παρακαλάν στο τέλος να βγάλουν γεμάτα και εμείς παρακαλούσαμε να μη μας πιάσουν κάρτα πάντα θέλαμε να δούμε ουρανό αλλά τρέχαμε πάντα μες στις καταιγίδες έφτιαχνα κύματα μόνος για να πνιγώ δεκέμβρης γαμημένος που κράτησε πέντε μήνες τώρα η ζωή σου κρέμεται από ένα κουμπί που είπαν σε ένα παιδί με ocd να μην πατήσει τι και επικρατεί μεταξύ τους σιγή το παιδί και το κουμπί ξέρουν καλά που καταλήγεις Οφηλία είπα σήμερα πιάνω στο χέρι τη χίμαιρα και ίσως χειρότερα να είναι που κατά το ήμισυ κάτω από μίση ίσως να είμαι εσύ και το άλλο μισό να υπογράφει τα κείμενα

στο κεφάλι μου μάχη κουβαλάμε από παλιά κάποια λάθη όσο η μέρα χαράζει κοιτάζω το ταβάνι κι όμως αυτό δεν αλλάξει το τσιγάρο μου ανάβει. με κοιτάει με νάζι ανορθόγραφα κείμενα πάλι γράφεις; και εγώ της απαντώ να μη φύγεις αφού σε νοιάζει από το υπόγειο - ημιώροφο δεν έχει αλλάξει κάτι μα το λες και πρόοδος είναι η θέα τα σκουπίδια και όσοι ψάχνουν οι περισσότεροι δε θα θέλανε να' ναι εδώ κάποιοι τα έχουν χαμένα άλλοι τα είχανε λίγα και μετρημένα σαν μαγαζί origami είναι το σπίτι μου γύρω μου κόλλες και χαρτάκια πεταμένα απ΄ το τσοκάκι στο κατέμ με το ένα χέρι χαμηλά σαν μπρα ντε φερ τα δίνουμε όλα μέσα σε αυτό το τερέν σαν γόνατο στομάχι από τον Μόχα Κιρ Αχμέτ τα μετάλλια πεταμένα στο συρτάρι μια προσπάθεια που δεν έκανα πάλι μάτι για μάτι, στην ξήγα είμαι παλικάρι ανάποδο τοτέμ έχει καρδιά αντί για κεφάλι καπετάνιος το άγχος σε αυτή τη θάλασσα να αποφεύγω τον φάρο ο κάθε στίχος έχει βάρος πρέπει να είναι καλός μα αν όχι αλήθεια δεν τον γράφω το ένα χέρι στην καρδιά σου το άλλο χέρι στο συκώτι έχεις αντίπαλους μπροστά σου και αν είναι να λυγίσεις να μην είναι με την πρώτη από ζωγράφου - άνω πόλη δεν αλλάζουμε ανθρώπους μόνο σαλόνι απ' την σερένα στη σαλώμη είχαμε διαδρομή πολύπλοκη αλλά τελειώνει όσο οι μέρες περνάνε εμείς θα προχωράμε κοιτάζοντας μπρος όλα έρχονται, φεύγουνε, πάνε και φίλος ποτέ δεν ήταν ο καιρός πάντα υπήρχε το ψέμα, το θέμα είναι εσύ τι κρατάς και ποιος είναι ο σκοπός η ψυχή, το μυαλό σου να ανθίζει και να ψιθυρίζεις ''είμαι ζωντανός'' με δυο μάτια που κοιτάνε την αλήθεια και δυο φίλους που κάνουν γαμάτα μπίτια γράφω απλά για να σου πω αυτά που είδα την αγάπη πεταμένη στα σκουπίδια ηρεμία που έρχεται μετά το κύμα την ελπίδα μου ακονίζει σε λεπίδα δε το πίστευα μα τώρα λέω κοίτα πόση πίστη κρύβεται σε μια σελίδα δε με συγκινούν πολλά, είδα τα λίγα τα δεδομένα που πολλά βράδια δεν είχα είδα ζωές να κρέμονται από ένα ζ και εκείνοι να κοιτάνε κάνοντας οτι δεν είδαν γυρνώ από πόλη σε πόλη σαν εκκρεμές όσο αυτοί ψάχνουν ομοιοκαταληξία ήτανε δύσκολα το θυμάμαι σα χθες μα τώρα κοιτάμε μπροστά και ψάχνω την ευθεία

με δυο πόδια κολλημένα σε έναν βάλτο στην ημέρα μας δεν υπάρχει σαββατο αυτό το μωβ είναι γαμάτο μα αν γίνει κόκκινο - μπλε τότε μες στο συρτάρι βάλ' το πάνω κάτω ,από την ηρεμία στην πίεση απ' την άμυνα στην επίθεση δεν έχει γεύση καλή, μονάχα αντίθεση με τα καλύτερα μας χρόνια χαλασμένα στη συντήρηση τρέμεις, δεν έχει χώρο μες στις λέξεις πέφτεις, όσο πιο πολύ το λύνεις μπλέκεις, ανεβάζεις αδρεναλίνη για να δεις άμα το αντέχεις και φεύγεις δεν παίζω ρόλο σε οτι δεν γυρίζει πίσω μα άμα περάσω θα χαιρετήσω πολλά δεν έχω και για αυτό δε με φοβίζουν ένα δώρο από τα παιδιά που σε εκνευρίζουν όσα θέλαμε κρύβονταν στον καπνό νύχτες πετάγαμε πιο πάνω και από αυτόν περιμένουν ένα χαρτί για να ηρεμήσουν και δε μιλώ για της δεη λογαριασμό κυκλοφορούσα στη βροχή πάντα καλύτερα στεγνός από σκέψεις και συναισθήματα πίνω προβλήματα που να λύσω δεν ήθελα ψάξε την αγάπη στα περίπτερα τα παιδιά έχουνε μυαλό δε θέλουν άκρες τρέφεις το εγώ σου με αυταπάτες πολλά δεν είδες και παρ' όλα αυτά πολλά λες ίσως να ήμουν καλύτερα ανορεξικο με κάρτες, είμαι το παιδί που δεν αλλάζει και άμα δε σ' αρέσει φύγε ή μείνε αυτό που μου ταιριάζει οι άλλοι το βλέπουνε κλισέ φεύγοντας απλά την πόρτα κλείσε πάντα παίζαμε στον ίδιο κύκλο μπάλα όνειρα σαν τσιγάρα μεγάλα λάσπες απ΄ τα παπούτσια μου και ξερατά στη σκάλα πνίγω οτι νοιώθω με μαξιλάρια θέλανε να δουν οτι νοιώθω εγώ θα ήθελα απλά να είχαν μάτια να με κοιτάζανε μες απ΄ την κλειδαριά να βλέπαν ένα πίνακα που έχει χρώματα χάλια δε ξεχνάω, που και που όμως συγχωρώ δεν ρίχνω άδεια ούτε με νοιάζουν τα γεμάτα δεν κάνω πάντα εκείνο που λένε σωστό για αυτό και κάποια λάθη μας γίναν στο δέρμα στάμπα περπατώ τον δρόμο και ας τον έχω χάσει γύρω μας κλούβες, λίτες και μπάτσοι ο φασισμός είχε πάντα την ίδια φάτσα μα το μυαλό σου φαίνεται να έχει ξεχάσει όμορφη μέρα και ας είπα να μην σε δώ δύσκολες μέρες αυτές για να μην είσαι εδώ ακόμα ψάχνω να με βρω στο άδειο δωμάτιο δύσκολος τόπος αυτός.. δε θα μείνεις εδώ

γράφω αγάπες και μίση Οφηλία είσαι η λύση από κρίση σε κρίση είσαι λάθος απόκριση είπα μη με αγγίζεις όλα πάνε πιο κάτω δε μπορείς να μιλήσεις η φωνή μες στο τίποτα απλώνεται που να σταθείς πια και τι να κρατήσεις το γραπτό μου βρωμάει δε θέλεις να μυρίσεις έχω βάλει τα χέρια μου μες στο σκατά όπως και εσύ για να ζήσεις ο θεός δεν υπάρχει και αν υπάρχει με βρίζει που παλεύω για να μείνω άνθρωπος όταν η τσέπη ζορίζει το μυαλό δυναμώνει η κοιλιά αδυνατίζει η σεζόν με πληρώνει μα το 12ωρο πονά και τσαντίζει το κενό που δεν βλέπεις μας πάγωσε και πάντα θα μας πνίγει αυτό άλλωστε τα προβλήματα πάνε και έρχονται η καρδιά μας αντέχει και ας μάτωσε η ψυχή μου σαν πλήκτρα από πιάνο τα μισά έχουν μαυρίσει και δεν υπερβάλω τώρα στα υπόλοιπα ώστε άσπρα να μείνουν αφήνω τα δάχτυλα πάνω η ζωή μου όταν μοιάζει με λούπα την πατώ στη σελήνη με πάθος στα πακέτα μου στίχοι, στο πλάι μου λίγοι και γω μπροστά πάντα πιστός μονομάχος δε μπορείς να το λύσεις σαν άγχος δε λυγίζω σε αυτό είμαι βράχος τα έχω βρει με το τέρας που με έτρωγε πριν η ψυχή γίνει βάλτος από το άσπρο στο μαύρο - κατάρα και το γκρίζο μας έφερε ντάγλα μετά λόγου ξυράφι κατάνα έχω λάμπα ,την λένε σαλώμη και κόβει κεφάλια ανώδυνα δε ζήτησα ποτέ μου γνώμη και φράγκα τα πιο ζόρικα βράδια τα ζήσαμε μόνοι και αυτό θα μας μείνει για πάντα είναι βλάβες και εκκρίσεις, αν δε νοιώθεις πως να το ζυγίσεις αν μπορείς να αναλύσεις μαύρες αναμνήσεις το τέρας τότε αιχμαλωτίζεις το σχοινί μου τεντώνει, έλα πάνω για να ισορροπήσεις της ψυχής βιταμίνη είναι η ελπίδα ακριβή θέλω να είσαι καλά και ας μου λείπεις θα το αφήσω στη άκρη που και που να θυμάμαι οτι θα' ρθεις αυτή η θάλασσα υπάρχει αρκεί να έχεις θάρρος στο μπλε της μέσα να βουλιάξεις πόσοι βλέπουν το κύμα πόσοι μείναν απέναντι βράχοι για όλα εκείνα που δίπλα μας στάθηκαν και δεν τρελάθηκαν μπαίνουμε ακόμα στη μάχη