μια νύχτα που αφήνει σημάδια
και έλειπαν τα δικά σου τα μάτια
το τασάκι μου γέμιζε, ο χρόνος περνούσε
και εγώ έμενα στα σκοτάδια
με ρωτάς άμα το διαλέξει
άμα θέλω να αλλάξουμε θέσεις
αν μόνο έτσι μου βγαίνουν οι λέξεις
και αφήνω τις φρίκες πάνω στο τραπέζι

αν αγγίξεις αυτόματα πέφτεις
γι' αυτό μου είχανε πει να προσέχεις
να μετράς κάθε μέρα ποιους έχεις
γιατί ίσως το βράδυ ανοίξουν υποθέσεις
εδώ γράφαμε πάντα για δύο
Οφηλία τι θες να φορέσεις;
είσαι χρώμα από κάθε τοπίο
και εγώ ένας ζωγράφος με λάθος συνθέσεις

το γραπτό με κρατά στο γραφείο
το ποτήρι μου αδειάζει, δε χύνεται
το γεμάτο μου σταχτοδοχείο έγινε υποδοχή
για όλους σας πριν να φύγετε
οτι ακούς το φτιάξαμε μονάχοι
περπατάνε στον δρόμο τα άγχη
ματωμένες γροθιές σηκωμένες ψηλά
περιμένουν επόμενη μάχη

το κενό μου κενό, δεν ακούγεται
το κενό μου κενό, μα διαβάζεται
το κενό μου υπάρχει, έχει μάτια, αισθήσεις
και νοιώθει όσα δε φαντάζεσαι
το κενό μου μισώ γιατί μοιάζετε
το κενό μου αγαπώ γιατί το πλήρες έφευγε
πάντα με ξάφνιαζε

πέφτει κόκκινο πάνω στο μπλε
πίνω absente, είμαι Édouard Manet
δε πατάνε μέσα στον τεκέ μας
ρουφιάνοι δε κάθονται στον καναπέ
το στομάχι πηγαίνει ωδείο
το ψυγείο μου είναι άδειο όπως χθες
το πατάω πάει να πει με πατώνω
και οι δίπλα χορεύουν να φύγει το στρες

ο καφές είναι ανάγκη πριν φύγω
δύο τζούρες και αυτές χθεσινές
πάντα μέναμε μόνο για λίγο
γιατί το πολύ προκαλούσε εμμονές
τον χορό μου χορεύω μα ανάποδο
δεν το βλέπει κανείς όμως από εδώ
όσο ψάχναμε πάντα άλλο φάρμακο
θα καταλήγουμε σε λάθος άνθρωπο

το κενό μου κενό, δεν ακούγεται
το κενό μου βαρύ, για κουβάλα το
το κενό μου είναι εκείνο που γράφει
τι να πρωτοπώ, μα είναι άλλο αυτό, γάμα το
στο κενό δεν πετάς είναι μάταιο
το κενό δεν το δείχνει ένα δάχτυλο
το κενό σ' αγαπώ, που και αν όσο αγαπώ
πιο κενό θα με βρίσκει μεθαύριο

το κενό μου κενό, δεν ακούγεται
το κενό μου κενό, μα διαβάζεται
το κενό μου υπάρχει, έχει μάτια, αισθήσεις
και νοιώθει όσα δε φαντάζεσαι
το κενό μου μισώ γιατί μοιάζετε
το κενό μου αγαπώ γιατί το πλήρες έφευγε
πάντα με ξάφνιαζε